Nederlands Bijbelstudie Centrum

Zowel Abraham als (later) het uit de slavernij in Egypte verloste Israël ging op weg naar het beloofde land. Het volk -niet alleen de Joden (twee stammen) dus – werd geacht Gods Woord te volgen, toen het 40 jaar lang (40 is beeld van de tijdelijkheid oude wereld) door de woestijn trok. In het Nieuwe Testament wordt de Gemeente in het Nieuwe Verbond waarschuwend herinnerd aan die dagen van Mozes. Ook gelovigen zijn in de woestijn van de wereld  op weg naar de heerlijkheid van het beloofde land. De in opdracht van de Heer door Mozes ingestelde feesten hadden een profetisch karakter. Zo verwijst de dag van het Pascha naar de dood van de Here Jezus, het feest van de ongezuurde broden naar zijn opstanding en het bewegen van de garf der eerstelingen naar Zijn hemelvaart. Dat een volkomen lam moest worden geofferd is, behalve een herinnering aan het lam dat moest worden geslacht vlak voor de uittocht uit Egypte, in onze tijd een type van Christus. Het wekenfeest verwees destijds al naar het tegenwoordige werk van Christus, sinds de geboorte van de Gemeente. Op Gods agenda staat nog Christus’ wederkomst, na de opname van die Gemeente aan het begin van de door Daniel genoemde laatste jaarweek. In de daarop volgende 33 jaar zal Israël zich bekeren, waarvan Jom Kippoer (grote verzoendag) een beeld is en waarna het Loofhuttenfeest, oftewel het 1000-jarige rijk volgt.

“En deze dingen zijn geschied ons tot voorbeelden.”